|
aimable, -a :digne,-a d’èsser aimat,-ada ; d’un natural plasent.aimablament :d’un biais aimable.aimadís, -issa :que pòt o deu èsser aimat, -ada.aimador :v. amador.aimansa / amansa (arc.) :amor. (R. VI, 65 - II, 64)(Encara utilizat en Roergue a Bòrs e Bar) aimantacion :accion d’aimantar o de s’aimantar.aimant :oxid de fèr qu’atira lo fèr e d’autres metals.v. asimant (L. 37 - R. II, 162) aimant, -a :persona qu’a d’afeccion per quicòm o q.q. ;persona qu’aima d’amor una autra persona sens èsser maridat, -ada amb el o amb ela. Aviá la tissa d’aver totjorn tres o quatre aimants. aimantar (v. tr.) :comunicar a un tròç de fèrre la proprietatd’atraire lo fèrre. aimantar (s’) :aquerir la proprietat d’atraire lo fèrre.aimantat, -ada :qu’a la proprietat d’atraire lo fèrre.La lama de mon Laguiòla es bravament aimantada. aimar (v. tr.) :aver d’afeccion o d’amor per q.q. ; s’estacar a quicòm ; presar quicòm ; aver besonh de.Aimar sos parents. Aimar sa femna, sos mainatges. Aimar son can. Aimar l’alh, la ceba, los rafes... Aquela planta aima lo solelh. aimar (s’) :aver d’amor un per l’autre.Aqueles dos joves s’aiman plan. aimar mai (v. tr.) :mai aimar / tant aimar / s’estimar mai / preferir. Aimi mai te dire que m’agrada pas.Aimat - Aimada - Aimadina :prenoms.ainat, -ada (fr. de la l.p.).v. lo màger, la màger. |