|
« afalandrar » e derivats :v. afasendar.afalar (v. tr.) :pesar sus un cordatge per l’abaissar ; butar un naviri cap a la còsta (t. tecn. de mar.)Afalar una carrèla (poleja). afalar (s’) :se laissar anar ; tombar ; s’aprochar tròp d’un airal perilhós ; se laissar anar lo long d’un cordatge ; se calar.S’afalèt subran per la carrièira que s’estropièt. afalcar (v. tr.) :percaçar ; afondrar.afalcar (s’) :s’encanissar ; s’abenar ; s’afeblir ; s’atassar; s’afondrar.afalcat, -ada :t. a. çaisúsafalegar (v. tr.) :emboiricar ; desgostar.Me soi afalegat : ai fais d’estomac. afalenar (s’) :s’afanar ; aver las polsas.De córrer al brutle, s’afalenèt. afalenat, -ada :qu’a las polsas.Afalenada, calguèt que se pausèsse un momenton. afalhocar / afalhoquir (v. tr. e intr.) :afeblir ; abatre ; anientar ; defalhir ; s’estavanir ; èsser aganit o assedat.Afalhoquèt, çò que fan las femnas en cas pariu. afalicotradura :emgimbadura ridicula.afalicotrar (v. tr.) :engimbar / enfaissar (mal abilhar)afalicotrar (s’) :s’engimbar / s’enfaissar (se mal abilhar)afalicotrat, -ada :malabilhadàs, -assa.Es afalicotrat coma una paur (coma un espavental) afalit, -ida (adj.) :tèrne, -a ; pallufèc, -a ; sorn, -a. E non pas « sorne » : véser R. V, 270 - L. 352.afalquejar (v. tr.) :quitar pas d’acotir (de persègre, de percaçar)« afalucar » :v. afalhocar. |